Godsdiens van Israel

ʼn Altaar was ʼn stapel klippe of ʼn houttafel waarop offerandes aan die God van Israel of aan ander gode gebring is. Verskillende soorte altare word in die Bybel genoem en beskryf. Argeoloë het verskeie altare in Israel gevind.

In die Bybel speel die verbondsark ʼn belangrike godsdienstige rol.

In die Bybel word die verbondsark op twee maniere beskryf: as ʼn baie spesiale en pragtige kis, of as net ʼn gewone kis.

Die brandoffer was die algemeenste offer. Die term “brandoffer” dui daarop dat die hele dier verbrand is en in rook opgegaan het. Dit was ʼn offer aan God met ʼn aangename geur. Die voorskrifte vir hierdie soort offerande word aangetref in Levitikus 1.

Brandoffers is op ʼn brandofferaltaar aangebied. Volgens Eksodus 27 word Moses aangesê om ʼn brandofferaltaar naby die tabernakel op te rig. Later, toe die tempel in Jerusalem gebou is, is ʼn brandofferaltaar voor die tempel opgerig.

Die “dag van die Here” is ʼn belangrike tema in die boeke van die profete. Soms verwys “die dag” na ʼn tyd wanneer God oor Israel en die ander nasies sal oordeel of, soms hierteenoor, ʼn dag wanneer Hy verlossing sal bewerk.

In die Ou Nabye Ooste was die geloof in demone ʼn belangrike faset van die wêreldbeeld. Geeste en demone het mense se daaglikse lewe beïnvloed.

Die gegote waterbak is ʼn groot bronstenk wat in die suidoostelike hoek van die tempelbinnehof van Salomo se tempel geleë was. Die tenk het waarskynlik ʼn simboliese funksie gehad. Dit is deur die kopersmid Hiram gemaak.

In die Ou Testament is daar verskillende groepe hemelse wesens wat later “engele” genoem word:

Die fees van die ongesuurde brood het heel waarskynlik sy wortels in ʼn landbouritueel, wat later met die paasfeesvieringe saamgesmelt het. Die fees het sewe dae geduur en op die 15de dag van die eerste maand begin.

Sedert die sesde eeu n.C. word Rut, Hooglied, Prediker, Klaagliedere en Ester beskou as die sogenaamde feesrolle — die megillot.

Daar is geen reëls oor feesdae in die Nuwe Testament soos daar in die Ou Testament was nie. Daar is egter beskrywings van Joodse feeste: Paasfees, die fees van die ongesuurde brode, die oesfees en die huttefees.

Baie van die gebede in die Ou Testament word in die boek Psalms aangetref. ʼn Aantal psalms speel ʼn belangrike rol in die tempelliturgie:

Daar was nie ʼn bepaalde gebedsrigting nie. Mense het hulle na die hemel, na God gerig. In Daniël 6:10 word vertel dat Daniël in die rigting van Jerusalem gebid het, maar dit was ʼn uitsondering.

Die Bybel verwys dikwels na die godsdienste van ander volke, soos die Kanaänitiese, Mesopotamiese en Egiptiese godsdienste. Die godsdienste het van mekaar verskil, maar hulle het ook ʼn aantal gemeenskaplike kenmerke gedeel:

“Goue bulle” in die Bybel is goue beelde in die vorm van ʼn bul. Hulle is as godsdienstige voorwerpe gebruik. Die bul was ʼn belangrike simbool van krag en vrugbaarheid in die Ou Nabye Ooste.

Behalwe vir diere-offers was daar ook ander soorte offerandes: graanoffers en wynoffers. Die mees algemene offer was ʼn graanoffer.

“Halleluja” is ʼn uitdrukking van lof wat hoofsaaklik uit die Psalms bekend is. Dit is die oproep van die kantor aan almal teenwoordig in die tempel om God se Naam te loof. 

Die hoëpriester was die hoof van die priesters. Die amp van hoëpriester was oorgeërf, net soos dié van ʼn gewone priester.

Die hoëpriester was in beheer van die priesters en het ʼn aantal spesifieke take gehad. In die Ou Testament het hy hoofsaaklik godsdienstige mag gehad. In die Nuwe Testament het daardie mag ook polities geword.