Na die Woord – Dag 167

₁“Daar is 'n plek waar silwer uitgehaal word,

'n plek waar goud gesmelt word.

₂Yster word uit die grond gehaal

en koper word uit erts gesmelt.

₃Die mens maak 'n einde aan die donker,

hy soek erts in die diepste plekke, in die donkerste hoeke.

₄Hy grawe 'n skag waar niemand woon nie,

op plekke waar niemand kom nie,

ver van mense af hang hy en swaai hy.

₅Die aarde waaruit die voedsel kom,

word daar onder oopgebreek met vuur.

₆Uit die klip van die aarde kom saffier,

ook korreltjies goud.

₇Geen roofvoël ken daardie pad nie,

die oog van 'n valk kan dit nie sien nie,

₈roofdiere loop nie daar nie,

die leeu gaan nie daarlangs nie.

₉“Die mens bewerk die harde rots met sy hande,

hy keer die dieptes van die berge om,

₁₀hy grawe gange deur die rots,

sy oog sien al die skatte,

₁₁hy stop waterare toe

en bring verborge dinge aan die lig.

₁₂Maar die wysheid, waar word dié gevind,

waar is die woonplek van die insig?

₁₃Die mens ken nie die waarde daarvan nie,

en dit word nie in die land van die lewendes gevind nie.

₁₄Die diep waters sê: ‘Dit is nie in my nie,’

die see sê: ‘By mý is dit nie!’

₁₅Goud kan dit nie koop nie,

sy waarde kan nie in silwer afgeweeg word nie.

₁₆Daarvoor kan nie betaal word met die goud van Ofir

of met kosbare oniks en saffier nie;

₁₇goud en glas kom nie daarby in waarde nie,

vir voorwerpe van fyn goud kan 'n mens dit nie ruil nie.

₁₈Koraal en kristal word nie eers gereken nie,

wysheid is baie meer werd as pêrels.

₁₉Topaas uit Kus kom nie daarby in waarde nie,

selfs met suiwer goud kan jy nie daarvoor betaal nie.

₂₀Die wysheid, waar kom dit vandaan?

Waar is die woonplek van die insig?

₂₁Dit is verborge vir al wat lewe,

weggesteek selfs vir die voëls in die lug.

₂₂Die onderwêreld en die dood sê:

‘Ons het maar net 'n gerug daaroor gehoor.’

₂₃Net God weet hoe die pad daarheen loop,

net Hy ken die woonplek van die wysheid,

₂₄want Hy sien die verste eindes van die aarde,

Hy aanskou alles onder die hemel.

₂₅Toe Hy die krag van die wind bepaal het

en die waters uitgemeet het,

₂₆toe Hy vir die reën reëls gemaak het

en 'n pad vir die weerlig aangewys het,

₂₇toe het Hy die wysheid gesien en daarvan vertel,

toe het Hy dit vasgestel en deurvors.

₂₈En Hy het vir die mens gesê:

Om die Here te dien, dit is wysheid,

om die kwaad te vermy, dit is insig.”

₂“Kon dit maar weer met my gaan soos lank gelede,

soos in die dae toe God nog sy hand oor my gehou het,

₃toe sy lig beskermend oor my geskyn het

en my pad in die donker verlig het.

₄Dit was die beste jare van my lewe

toe ek nog 'n vertroueling van God was.

₅Toe was die Almagtige by my

en my kinders rondom my.

₆Ek het oral voorspoed geniet:

volop dikmelk en strome olyfolie.

₇Wanneer ek na die stadspoort toe gegaan het,

my plek op die stadsplein gaan inneem het,

₈het die jongmanne opsy gestaan as hulle my sien,

het die ou manne eerbiedig opgestaan.

₉Die leiers het stilgebly,

hulle het nie gepraat nie.

₁₀Die vernames het nie 'n woord gesê nie,

hulle het uit eerbied geswyg.

₁₁Dié wat van my gehoor het, het goed van my gepraat,

dié wat my gesien het, het my geprys

₁₂omdat ek die armes gered het wat om hulp roep,

die weeskind en dié wat geen helper het nie.

₁₃Die man wat met ondergang bedreig was,

het my vir sy redding gedank,

en ek het die hart van die weduwee bly gemaak.

₁₄Ek het reg en geregtigheid laat geskied;

vir my was dit vanselfsprekend,

so vanselfsprekend as om klere aan te trek.

₁₅Ek was oë vir die blindes

en voete vir die kreupeles,

₁₆ek was 'n vader vir die armes,

ek het selfs onbekendes se regsaak behartig.

₁₇Ek het die mag van dié wat onreg doen, gebreek,

ek het die prooi uit hulle tande weggeruk.

₁₈Daarom het ek gedink:

ek sal eendag sonder sorge sterf in my eie huis,

my lewensdae sal meer wees as wat daar sand is,

₁₉ek sal wees soos 'n boom met sy wortels by die water

en elke môre dou op sy takke,

₂₀ek sal altyd nuwe krag hê,

ek sal my man kan staan.

₂₁Mense het vol verwagting na my geluister,

hulle het in spanning gewag op my raad.

₂₂Nadat ek gepraat het, het hulle niks gesê nie,

hulle het my woorde ingedrink,

₂₃hulle het daarop gewag soos op 'n reënbui,

hulle het daarna gesmag soos na die laat reëns.

₂₄Ek was vriendelik met hulle

toe hulle geen hoop meer gehad het nie,

my goedgesindheid het verhoed dat hulle ondergaan.

₂₅Ek het hulle die koers gewys,

ek was hulle leier,

ek was tussen hulle soos 'n koning tussen sy soldate,

soos een wat treurendes troos.”

₁“Maar nou lag hulle vir my, mense wat jonger is as ek,

mense wie se vaders ek nie werd geag het

om saam met die honde

my kleinvee op te pas nie.

₂Buitendien, wat sou hulle vir my kon beteken?

Hulle is tot niks in staat nie:

₃hulle is uitgeteer deur gebrek en honger,

hulle kou snags aan droë stokke in die dorre woestyn;

₄hulle pluk aan brakbossies en struike,

die wortels van die besembos is vir hulle kos;

₅hulle is uitgestoot uit die gemeenskap,

daar word op hulle geskel soos op diewe;

₆hulle woon in die beddings van spruite,

in gate in die grond en tussen die rotse;

₇hulle balk soos wildedonkies tussen die struike,

hulle soek skuiling in die bossies;

₈hulle is mense sonder verstand, sonder eer,

uitgedryf uit die land.

₉“En nou sing hulle liedjies oor my

en word ek deur hulle bespot.

₁₀Hulle verafsku my en wil niks met my te doen hê nie,

dit is vir hulle niks om my in die gesig te spoeg nie.

₁₁God het my weerloos gemaak, hulpeloos;

mense behandel my nie meer met eerbied nie.

₁₂Die gespuis val my goedsmoeds aan,

hulle stamp my onderstebo,

hulle bewerk my ondergang,

₁₃hulle breek my lewenspad op,

hulle kry dit reg om my te vernietig

sonder dat iemand hulle help.

₁₄Soos deur 'n wye bres kom hulle aan,

kom hulle tussen die puinhope deur aangestorm,

₁₅en ek word deur angs oorval;

my aansien het soos wind weggewaai,

my hoop op uitkoms het soos 'n wolk verdwyn.

₁₆“Nou is daar geen hoop meer vir my nie,

ondergang staar my elke dag in die gesig.

₁₇Elke nag skiet pyne deur my liggaam,

knaagpyne wat nie end kry nie.

₁₈Deur die groot geweld van God hang my klere vormloos aan my,

word ek gewurg soos deur 'n boordjie om my nek.

₁₉Hy gooi my in die modder asof ek stof en as is.

₂₀Ek roep na U om hulp, maar U antwoord my nie.

Hier staan ek, maar U steur U nie aan my nie.

₂₁U draai U teen my met u geweld,

U val my aan met mag.

₂₂U tel my op en laat die wind my wegwaai,

U ruk my heen en weer in u stormwind.

₂₃Ek weet dat U my bestem vir die dood,

die plek waar alle mense saamkom.

₂₄Sal ek hier van my puinhoop af dan nie my hand uitsteek om hulp nie?

Sal ek in my ondergang nie om hulp roep nie?

₂₅Het ek nie trane gestort vir dié wat swaarkry nie,

het ek nie meegevoel betoon met die armes nie?

₂₆Ek het toe die goeie verwag, maar rampe het my getref,

ek het uitgesien na lig, maar donker het my oorval.

₂₇Dit kook in my, ek kom nie tot rus nie,

dae vol swaarkry bly my inwag.

₂₈Ek het swart geword, maar nie van sonbrand nie.

So staan ek hier tussen julle en roep om hulp.

₂₉Al broers wat ek het, is die jakkalse;

al vriende wat ek het, volstruise.

₃₀Oor my hele lyf het my vel swart geword,

ek gloei van die koors.

₃₁Al wat vir my oorbly, is 'n treurlied op die lier,

'n lied van trane op die fluit.”

₁“Ek het my plegtig verbind

om nie na 'n meisie te kyk en haar te begeer nie.

₂Wat kom 'n mens toe van God in die hemel,

wat gee die Almagtige daar van bo af?

₃Vernietiging tref immers die bóósdoener,

'n ongeluk dié wat onreg doen.

₄God hou my paaie dop

en tel elke tree wat ek gee.

₅“As ek my sou opgehou het met valsheid,

agter bedrog sou aangehardloop het,

₆laat God my dan weeg op 'n betroubare skaal

dat Hy kan weet dat ek onskuldig is.

₇As ek die spoor byster geraak het,

my deur my begeerte laat lei het

en my hande besoedel het,

₈laat ander mense eet wat ek gesaai het,

of laat my gesaaides uitgeruk word.

₉As ek my deur 'n ander se vrou laat verlei het

en gretig geloer het na my buurman se deur,

₁₀laat mý vrou dan vir 'n ander man koring maal,

laat ander by haar slaap.

₁₁As ek so iets gedoen het, sou dit 'n skande gewees het,

'n misdaad vir regters om te straf.

₁₂Dit sou 'n vuur gewees het wat alles vernietig

en al my besittings verteer.

₁₃As ek nie reg gedoen het aan my slawe en slavinne

toe hulle 'n grief teen my gehad het nie,

₁₄wat sou ek kon doen as God van my rekenskap eis,

hoe sou ek my kon verweer as Hy my tot verantwoording roep?

₁₅Het Hy wat my in die moederskoot gemaak het,

hulle nie ook gemaak nie?

Het Hy ons nie almal gevorm nie?

₁₆Het ek armes geweier wat hulle gevra het

en weduwees van honger laat vergaan?

₁₇Het ek my stukkie kos alleen geëet

en die weeskind nie ook daarvan laat eet nie?

₁₈Inteendeel, van my jeug af was ek vir die weeskind 'n pa,

van my kindsdae af het ek vir die weduwee gesorg.

₁₉Het ek 'n arme sonder klere sien rondswerwe

en hom nie iets gegee om aan te trek nie?

₂₀Het hulle my nie juis geprys

omdat my skape se wol hulle warm gehou het nie?

₂₁Het ek my hand teen 'n weeskind opgelig

omdat ek kon reken op die partydigheid van die regters?

₂₂As ek aan iets hiervan skuldig is,

mag my bo-arm afgeskeur word van my skouer af,

mag my arm afgebreek word.

₂₃Maar vir die ramp wat God nou gestuur het, is ek bang,

teen sy majesteit kan ek niks doen nie.

₂₄Het ek op goud my vertroue geplaas,

het ek gedink fyn goud sal my sekerheid gee?

₂₅Het ek al my vreugde gevind in my groot rykdom,

in die besittings wat ek bymekaargemaak het?

₂₆Het ek die son sien skyn,

die maan in sy prag sien beweeg,

₂₇en my laat verlei

om hulle te vereer met 'n soen op my hand?

₂₈Dit sou 'n sonde wees wat gestraf moes word,

want dan sou ek God daarbo verloën het.

₂₉Het ek my verheug oor die ongeluk van my vyand,

was ek bly as 'n ramp hom tref?

₃₀Nee, ek het nie met 'n enkele woord gesondig

en hom dood gewens nie.

₃₁Het die mense in my diens ooit gesê:

‘By Job het ons nie genoeg gekry om te eet nie’?

₃₂Selfs 'n vreemde het nooit by my buite geslaap nie,

vir 'n reisiger het my deure altyd oopgestaan.

₃₃Het ek soos ander my oortredinge weggesteek

en my sonde vir myself gehou

₃₄omdat ek vir die mense bang was

en die minagting van die familie gevrees het?

Het ek stilgebly en dit nie buite gewaag nie?

₃₅Is daar dan niemand wat na my luister nie!

My saak het ek gestel:

nou moet die Almagtige my antwoord.

“As iemand wat 'n klag teen my het,

dit op skrif sou stel,

₃₆sou ek dit sonder meer bekend maak;

dit sal nie vir my 'n skande wees nie.

₃₇Ek kan rekenskap gee van elke tree wat ek gegee het,

ek kan my teëstander met vrymoedigheid tegemoet gaan.

₃₈As die grond wat ek bewerk, 'n klag teen my het

en sy ploegvore saam sou protesteer,

₃₉as ek sy opbrengs verteer het sonder vergoeding aan sy eienaars

en hulle van honger laat vergaan het,

₄₀mag daar dan dorings groei in plaas van koring,

onkruid in plaas van gars.”

Dit is die einde van Job se woorde.

“Ek is jonk, en julle is grysaards.

Daarom was ek huiwerig,

ek was bang om vir julle te sê wat ek weet.

₇Ek het gedink: laat die ouderdom praat,

laat die ervaring sy wysheid meedeel.

₈Maar dit is die gees in die mens

wat die mens insig gee,

die gees wat van die Almagtige af kom.

₉Dit is nie die baie jare wat verstandig maak

en aan oumense insig gee in wat reg is nie.

₁₀Daarom sê ek: Luister na my,

ek sal ook sê wat ek weet.

₁₁Ek het julle laat praat,

ek het geluister na julle argumente

om te kyk of julle by die regte antwoord uitkom.

₁₂My aandag was op julle toegespits,

maar nie een van julle het vir Job behoorlik berispe

of sy argumente weerlê nie.

₁₃Moet nou net nie sê:

‘Ons het die wysheid gevind;

God, nie 'n mens nie, sal met Job afreken’ nie.

₁₄Met my het Job nog nie geargumenteer nie,

en met júlle argumente sal ék hom nie pak nie.

₁₅As die vriende verslae staan,

as hulle niks meer het om te sê nie,

as woorde hulle ontbreek,

₁₆as hulle nie praat nie,

as hulle daar staan en verder niks sê nie,

moet ek nog langer stilbly?

₁₇Ek wil ook 'n beurt hê om te praat,

ek wil ook sê wat ek weet.

₁₈Ek het baie om te sê,

my gees dwing my om te praat.

₁₉Dit kook in my

soos wanneer wyn nie klaar gegis het nie

en selfs nuwe wynsakke wil laat oopbars.

₂₀Ek moet praat, ek moet my gemoed lug,

ek moet vir Job begin antwoord.

₂₁Ek sal niemand voortrek nie,

ek sal vir niemand partydig wees nie.

₂₂Partydig wees kan ek nie,

want dan sou my Maker my in 'n oogwink laat verdwyn.

₁Luister nou na my, Job,

luister wat ek sê.

₂Ek gaan nou praat,

my woorde lê al op my tong.

₃Ek gaan reguit praat,

ek gaan eerlik sê wat ek weet.

₄Die Gees van God het my gemaak,

die asem van die Almagtige het my die lewe gegee.

₅Antwoord my as jy kan,

maak jou klaar om my teë te staan.

₆Voor God is ek en jy gelyk,

ook ék is maar net uit klei gevorm.

₇Ek wil jou nie die skrik op die lyf ja nie,

ek sal dit nie vir jou moeilik maak nie.

₈Ek het jou met my eie ore hoor sê,

hier waar ek dit gehoor het, het jy gesê:

₉‘Ek is onskuldig, ek het nie oortree nie,

ek is rein, ek het nie gesondig nie.

₁₀Tog soek God fout by my,

beskou Hy my as sy vyand.

₁₁Hy behandel my as 'n gevangene,

Hy hou elke voetstap van my dop.’

₁₂Ek sê vir jou: Hierin is jy verkeerd;

God is meer as die mens.

₁₃Waarom beskuldig jy vir God?

Hy hoef nie vir jou rekenskap te gee van sy dade nie.”

₁₄“God spreek die mens aan,

Hy huiwer nie om dit op meer as een manier te doen nie.

₁₅Hy praat met die mens in 'n droom, in 'n gesig in die nag,

wanneer die mens diep slaap,

wanneer hy vas slaap op sy bed.

₁₆Dan openbaar God Hom aan die mens

en dreig dat Hy hom sal straf

₁₇om hom van verkeerde dade af weg te hou

en hom van hoogmoed te weerhou.

₁₈God wil die mens nie die graf laat ingaan nie,

Hy wil hom nie laat sterf nie.

₁₉“Of Hy spreek die mens aan met ernstige siekte,

met pyn wat aan sy liggaam knaag,

₂₀sodat alle kos hom walg,

selfs die lekkerste ete.

₂₁Die vleis aan sy liggaam is so weggevreet

dat jy dit nie meer kan sien nie,

jy sien nou net been.

₂₂Hy is op pad na sy graf toe,

na dié toe wat klaar dood is.

₂₃As daar dan 'n engel by hom sou wees,

een uit duisende, wat vir hom pleit,

en vir hom sê wat sy plig is,

₂₄wat hom jammer kry en sê:

‘Red hom dat hy nie sterf nie,

ek het 'n losprys vir hom,’

₂₅dan sal sy liggaam weer jonk word,

weer word soos in die dae van sy jeug.

₂₆Hy sal tot God bid, God sal sy gebed verhoor,

hom met vreugde laat bid,

hom 'n mens maak wat weer reg leef voor God.

₂₇Dan getuig hy voor die mense:

‘Ek het gesondig, my nie gesteur aan wat reg is nie,

en tog het God my nie gestraf soos ek verdien nie.

₂₈Hy het my gered, ek het nie gesterf nie,

nou lewe ek weer.’

₂₉“Dit alles doen God met die mens,

selfs meer as een keer.

₃₀So keer God die mens weg

van die graf af

en laat Hy hom weer lewe.

₃₁“Luister, Job, luister na my,

bly stil, ek wil praat.

₃₂Of as jy tog iets vir my wil sê,

sê dit dan,

praat, ek sal jou graag gelyk wil gee.

₃₃Maar as jy niks het om te sê nie, luister na my, bly stil, laat ek jou leer wat wysheid is.”