Dagboek 2021 – 21 Maart

Dit is opvallend dat die Apostoliese Geloofsbelydenis oor Jesus se lewe eintlik bloedweinig sê. Daar staan net dat Jesus gely het onder Pontius Pilatus. Die verwagting sou wees dat iets meer oor Jesus se lewe, sy prediking, wonderwerke of iets dergeliks bygevoeg sou word. Jesus se lewe sedert die intog in Jerusalem kan as ’n laaste week ingeklee word volgens die aanduidings in die Markus-evangelie. Dat die gebeure chronologies op mekaar volg is waar, maar vir die kerk in die herdenking en belewenis daarvan eintlik van minder belang. Dit is nie moontlik om oor Kersfees te dink los van Paasfees nie, en derhalwe ook nie oor Paasfees los van Kersfees nie.

Miskien was die skrapse formulering in die belydenis nader aan die waarheid as wat vermoed word, aangesien Jesus se lewe op aarde as geheel lyding was. Hy is die Seun van God, maar in menslike gestalte. Sy Vader is God die Almagtige, Skepper van hemel en aarde uit niks, maar Hy het ook ’n aardse vader gehad. Hy is magtig om alle magte van die hele wêreld wat in opstand is teen God meteen te verdelg, maar Hy doen dit nie. Sy weg en sy manier is die lydensweg wat nie soldate werf nie, maar gelowiges wat deur bekering en geloof besef dat die koninkryk van die hemele naby gekom het, omdat Jesus naby is.

Daarom is dit belangrik om nie uit lyding tot die slotsom te kom dat dit tog maar vrugteloos was nie. Soos Kersfees en Paasfees in mekaar se verlenging te staan gekom het, so is dit ook met lyding en oorwinning. Die merkwaardige is dat die paar vroue die oggend na die Joodse sabbat, op Sondag dus, die eerste dag van die week, juis daar by die tradisionele tekens van die dood soos ’n graf, grafdoeke en waar sy liggaam gelê het, juis daar, die sin van sy lyding ontdek. Dis lewe, maar dis lyding, dit is God se manier, lewe deur lyding, kruis tot oorwinning. Vir die wêreld lyk dit onsinnig, vir gelowiges is dit die blye boodskap.

Dr Barry van Wyk, Emeritus/Waterberg/Zoutpansberg