Dagboek 2021 – 27 November

Hoop is ’n goue draad wat verlede, hede en toekoms aanmekaar weef.

Die vroue wat in die konsentrasiekampe in Duitsland gevange gehou is, moes bedags paaie bou. Hulle het nie skoene gehad nie, hul hande was hul grawe en die voue van hul rokke die kruiwaens waarmee die grond verskuif moes word. In hierdie onleefbare omstandighede het hulle daagliks verby ’n huisie geloop met ’n balkon waarop die mooiste rooi en geel blommetjies geplant was. Om hierdie kleurvolle blommetjies te sien, was hul hoogtepunt wanneer hulle daagliks heen en weer verby moes stap. Hulle moes betyds wees om dit te sien voor dit toegaan met sonsondergang. Dit het vir hulle hoop gegee dat daar iets is wat sin aan hul bestaan gebring het.

Almal van ons het iets nodig om aan vas te hou wanneer omstandighede ondraaglik is. Maar dit waaraan ons vashou, is baie maal verganklik en van korte duur. Die Petrusbrief getuig oor hoop wat nie aan tydelike, aardse dinge gekoppel is nie. Die skrywer praat van God, wat in sy onverganklike liefde vir ons die nuwe lewe gebring het deur Christus se opstanding. As gevolg daarvan het ons die lewende hoop op die erfenis wat in die hemel vir ons wag.

Die hoop op God se beloftes wat waar gaan word, dra ons deur die lewe. Wanneer ons terugkyk, sien ons sy beloftes het waar geword. Ons sien en hoor dit in die getuienis van mense in sy Woord, maar ook in ons eie lewens. En ons weet, net soos in die verlede, kan ons nou in die hede en in die onbekende toekoms met ’n lewende, vaste hoop vashou aan sy beloftes. Die belofte van ons ewige toekoms laat ons met vertroue in hierdie hede stap. Dit sal nie vergaan soos blomme nie.

Ds Manda le Roux, Weskus