Na die Woord – Dag 189

₁Ag, hoe verlate lê die stad

wat vol mense was!

Sy het soos 'n weduwee geword,

sy wat magtig was onder die nasies.

Sy wat heerskappy gevoer het oor ander

moet nou dwangarbeid doen.

₂Onbedaarlik huil sy die hele nag,

die trane loop oor haar wange.

Niemand van haar vroeëre minnaars

is daar om haar te troos nie.

Al haar bondgenote het teen haar verraad gepleeg,

hulle het haar vyande geword.

₃Juda se mense is weggevoer, hulle kry swaar, hulle is slawe,

hulle sit tussen vreemde nasies

waar hulle geen rusplek kry nie;

hulle agtervolgers het hulle ingehaal,

hulle in die noutes vasgekeer.

₄Die paaie na Sion toe treur

omdat daar geen feesgangers is nie;

al haar poorte is verlate,

haar priesters sug,

haar jong vroue is bedroef,

sy het dit bitter.

₅Haar teëstanders het haar heersers geword,

haar vyande lewe nou rustig.

Die Here het haar laat ly oor haar baie sonde;

haar kinders het ballinge geword,

deur die vyand weggevoer.

₆Die prag van Sion het alles verdwyn.

Haar leiers het soos takbokke geword

wat geen weiveld vind nie,

hulle moes magteloos wegtrek voor hulle agtervolgers uit.

₇In hierdie dae van haar ellende en verdrukking

dink Jerusalem aan al haar kosbare dinge van die verlede.

Toe haar volk in die hande van die vyand geval het,

was daar niemand wat haar gehelp het nie;

haar vyande het dit gesien,

hulle het gelag oor wat van haar geword het.

₈Jerusalem het groot sonde gedoen,

dit het haar soos 'n onrein vrou laat word;

die mense het haar naaktheid gesien,

almal wat haar geëer het, verag haar nou.

Sy sug en draai weg.

₉Haar onreinheid wys aan haar klere,

sy het nie gedink aan wat van haar sou word nie.

Sy het diep geval

en daar is niemand wat haar bystaan nie.

Sien tog my ellende raak, Here,

kyk wat matig die vyand hom aan!

₁₀Die vyand het beslag gelê

op al haar waardevolle dinge;

sy moes aanskou hoe heidennasies

in haar heiligdom ingaan,

hulle vir wie U belet het

om in u gemeente te kom.

₁₁Haar hele bevolking sug,

hulle soek brood,

hulle het hulle waardevolle besittings verruil

vir kos om aan die lewe te bly.

Kyk tog, Here, en sien tog raak

hoe verag ek is.

₁₂Raak dit julle nie,

julle almal wat met die pad verbygaan?

Kyk tog self of daar 'n smart is soos die smart

wat oor my gekom het,

wat die Here my aangedoen het

die dag toe sy toorn losgebreek het.

₁₃Hy het 'n vuur van bo af gestuur,

en dit het my liggaam verteer;

Hy het vir my voete 'n strik gestel,

my agteroor laat steier;

Hy het my verlate gemaak,

ongeneeslik siek.

₁₄My sondes is saamgebind tot 'n juk,

hulle is saamgevleg deur die hand van die Here,

hulle is op my nek gesit,

en dit het my krag laat ingee.

Die Here het my oorgegee in die mag van mense

teen wie ek geen weerstand kon bied nie.

₁₅Die Here het al my dapper manne as waardeloos beskou,

ten koste van my het Hy 'n feestyd uitgeroep

om 'n slagting onder my jongmanne aan te rig.

In 'n parskuip het die Here vir Juda fyngetrap.

₁₆Dit is daarom dat ek so huil,

dat die trane uit my oë stroom.

Daar is geen trooster naby nie;

my bevolking is verslaan,

die vyand het die oorhand gekry.

₁₇Sion steek haar hande uit om hulp,

maar daar is niemand wat haar bystaan nie.

Die Here het vir Jakob aan alle kante vyande ontbied.

Jerusalem het onder hulle soos 'n onrein vrou geword.

₁₈Die Here het reg gedoen:

ek was ongehoorsaam aan sy woord.

Luister tog, alle volke,

aanskou my smart:

my jong vroue en jongmanne het ballinge geword.

₁₉Ek het na my bondgenote geroep,

maar hulle het my in die steek gelaat.

My priesters en leiers het in die stad beswyk

toe hulle vir hulle kos gesoek het

om aan die lewe te bly.

₂₀Kyk na my nood, Here!

Dit brand in my,

ek is verpletter

omdat ek so ongehoorsaam was;

buite maai die swaard af

en in die huise heers die pes.

₂₁Hulle hoor my sug,

maar daar kom niemand om my by te staan nie;

al my vyande hoor hoe sleg dit met my gaan

en hulle is bly dat U dit gedoen het.

Laat tog die dag kom wat U aangekondig het,

dat hulle kan word soos ek is.

₂₂Laat al hulle boosheid voor U kom,

en doen met hulle

soos U met my gedoen het oor al my sondes.

Ek sug gedurig,

my hart is gebreek.

₁Ag, hoe het die Here in sy toorn

die donker laat toesak oor Sion!

Hy het die pragstad van Israel tot in die stof verneder,

Hy het op die dag van sy toorn

sy eie tempel nie ontsien nie.

₂Die Here het geen genade betoon nie,

Hy het al die woonplekke van Jakob vernietig,

Hy het in sy toorn

die vestings van Juda afgebreek.

Hy het die koninkryk verwoes,

die leiers tot in die stof verneder.

₃Deur sy vernietigende toorn

het Hy die krag van Israel heeltemal gebreek.

Toe die vyand kom,

het die Here sy magtige hand teruggetrek

en sy toorn teen Jakob laat brand

soos 'n vlam wat alles rondom verteer.

₄Soos 'n vyand het Hy sy boog gespan en aangelê,

soos 'n teëstander

het Hy al wat dierbaar is, uitgeroei;

in die woning van Sion

het Hy sy toorn uitgegiet soos vuur.

₅Die Here het soos 'n vyand geword,

Hy het Israel vernietig,

Hy het al die wonings vernietig,

die vestings verwoes,

Hy het ellende op ellende oor Juda gebring.

₆Hy het sy eie woning verniel

asof dit 'n skerm in 'n tuin is,

Hy het die plek van ontmoeting vernietig;

die Here het in Sion feestyd en sabbat laat ophou;

in sy groot toorn het Hy koning en priester verwerp.

₇Die Here het sy altaar verwerp

en sy heiligdom laat vertrap.

Hy het die mure rondom die tempelgebou

laat afbreek deur die vyand.

Hulle het in die huis van die Here gejuig

asof dit sy volk is wat daar feesvier.

₈Die Here het besluit

om die muur van Sion te verwoes,

Hy het bepaal dat dit heeltemal afgebreek moet word,

Hy het nie op sy besluit teruggegaan nie;

van die vestings en die mure het Hy bouvalle gemaak,

hulle lê daar saam en vergaan.

₉Sion se poorte is begrawe in puin,

die sluitbalke is gebreek en lê aan stukke.

Sy koning en sy leiers is weggevoer na die heidene toe.

Daar is geen onderrig meer in die wet nie,

sy profete ontvang ook geen openbaring meer van die Here nie.

₁₀Die leiers van Sion

sit verslae op die grond,

hulle het stof op hulle koppe gegooi

en het rouklere aan;

die koppe van die jong vroue van Jerusalem hang tot op die grond.

₁₁My oë is gedaan van die huil,

dit brand in my,

my moed is gebreek,

want my volk is plat geslaan;

kinders en babatjies sak inmekaar in die strate van die stad.

₁₂Hulle soek by hulle moeders iets om te eet en te drink.

In die strate van die stad val hulle om soos gewondes,

in die arms van hulle moeders blaas hulle die asem uit.

₁₃Wat kan ek vir jou sê,

waarmee kan ek jou vergelyk, Jerusalem?

Wie se lyding kan ek vir jou noem

dat ek jou daardeur kan troos, Sion?

Jou verwonding is soos die see so groot,

wie kan jou genees?

₁₄Die visioene van jou profete

was vals en misleidend:

hulle het nie jou sondes blootgelê

sodat jou ballingskap afgeweer kon word nie;

die openbaringe wat hulle vir jou gegee het,

was vals en het tot jou verwerping gelei.

₁₅Almal wat met die pad verbygaan,

slaan die hande saam oor jou,

hulle fluit en skud hulle kop oor Jerusalem:

“Is dit die stad wat genoem is

die beeldskone, 'n vreugde vir die hele wêreld?”

₁₆Al jou vyande rek hulle mond oor jou,

hulle spot en kry lekker,

hulle sê: “Ons het hom verslind,

dit is die dag waarvoor ons gewag het,

dit het gebeur, ons beleef dit!”

₁₇Die Here het gedoen wat Hy Hom voorgeneem het,

Hy het die woord in vervulling laat gaan

wat Hy lank gelede al afgekondig het.

Hy het verwoes en geen genade betoon nie,

Hy het die vyand hom oor jou laat vermaak,

Hy het aan jou teëstanders die oorwinning gegee.

₁₈Roep tot die Here, Sion,

laat jou trane in strome vloei,

dag en nag,

moet jou nie rus gun nie,

moenie dat jou oë verligting kry nie.

₁₉Staan dwarsdeur die nag op en roep,

stort voor die Here jou hart uit soos water,

strek jou hande uit, en bid om die lewe van jou kinders,

hulle wat van honger beswyk op die hoeke van die strate.

₂₀Kyk tog, Here, let tog op

aan wie U dit gedoen het:

vrouens eet hulle eie kinders,

kinders wat in teerheid versorg is;

priesters en profete word doodgemaak

in die heiligdom van die Here!

₂₁Jonges en oues lê dood in die strate;

jong vroue en jongmanne het deur die swaard geval.

U het hulle neergevel op die dag van u toorn,

U het 'n slagting aangerig en geen genade betoon nie.

₂₂U het al my bure uitgenooi

om hier 'n bloedige fees te vier.

Op hierdie dag van die Here se toorn

kon niemand ontvlug of vrykom nie.

My kinders wat ek met teerheid versorg en grootgemaak het,

is deur my vyande om die lewe gebring.

₁Ek is die man wat ellende belewe het.

Die Here het my

met sy toorn geslaan.

₂Hy het my die donker in gejaag,

my laat loop op 'n pad sonder lig.

₃Vir my stoot Hy gedurig weg,

dag na dag.

₄Hy het my hele liggaam laat wegteer,

my bene gebreek.

₅Hy het my toegebou

met 'n muur van gif en ontbering rondom my.

₆Hy maak die donker my tuiste,

ek is soos dié wat lankal dood is.

₇Hy het 'n muur om my gebou, ek kan nie uitkom nie,

Hy het vir my swaar bronskettings aangesit.

₈Al roep ek en al smeek ek om hulp,

Hy weier om my gebed te verhoor.

₉Hy het my pad met klip toegebou,

vir my geen uitkomplek gelaat nie.

₁₀Hy is soos 'n beer wat my inwag,

soos 'n leeu wat my voorlê,

₁₁Hy het my eenkant toe gekeer en verskeur,

my vermink laat lê.

₁₂Hy het sy boog gespan

en my 'n teiken vir sy pyle gemaak.

₁₃Hy het sy pyle diep in my liggaam ingeskiet.

₁₄Ek word uitgelag deur my hele volk,

hulle sing heeldag spotliedjies oor my.

₁₅Hy het my bitter dinge laat sluk,

die lewe vir my galbitter gemaak.

₁₆Hy het my gruisklip laat kou,

my in die grond getrap.

₁₇Hy het alle rus van my af weggeneem;

ek het al vergeet van voorspoed.

₁₈Ek het gedink dit is klaar met my

en met my hoop op die Here.

₁₉Die gedagte aan my ellende en my vreemdelingskap is gal en gif vir my;

₂₀as ek daaroor nadink,

draai my gedagtes vas.

₂₁Maar dít sal ek ter harte neem

en om dié rede bly ek hoop:

₂₂deur die liefde van die Here het ons nie vergaan nie;

daar is geen einde aan sy ontferming nie,

₂₃dit is elke môre nuut.

U trou is groot.

₂₄Ek sê vir myself: Die Here is my lewe,

daarom hoop ek op Hom.

₂₅Die Here is goed vir wie op Hom bly hoop,

vir die mens wat na sy wil vra;

₂₆dit is goed om geduldig te wag

op die hulp van die Here;

₂₇dit is goed vir 'n mens

om sy las in sy jeug te dra.

₂₈Laat hy in sy eensaamheid geduldig bly

as God hom die las opgelê het,

₂₉laat hy hom diep verootmoedig

– miskien is daar hoop –

₃₀laat hy sy wang draai vir wie hom slaan,

laat hy maar oorvloedig smaad ondervind.

₃₁Die Here verstoot 'n mens nie vir altyd nie;

₃₂as Hy beproewing oor 'n mens gebring het,

ontferm Hy Hom weer, want sy liefde is groot:

₃₃dit is teen sy sin

dat Hy mense in ellende en beproewing bring.

₃₄Dat al die gevangenes in die land

mishandel word,

₃₅dat iemand se reg vertrap word

voor die Allerhoogste,

₃₆dat 'n mens in 'n regsaak veronreg word –

die Here sien dit raak!

₃₇Wie kan iets beplan, en dit gebeur,

as die Here nie die bevel gee nie?

₃₈Is dit nie op bevel van die Allerhoogste

dat die kwaad sowel as die goeie te voorskyn kom nie?

₃₉Wat kla 'n mens oor sy lewe?

Hy moet liewer sy sonde oorwin.

₄₀Laat ons ons doen en late deeglik ondersoek

en ons tot die Here bekeer,

₄₁laat ons met ons hele hart

ons hande na God in die hemel uitsteek en bely:

₄₂“Ons het sonde gedoen en was opstandig;

U het nie vergewe nie.”

₄₃U toorn het ontvlam en U het ons agtervolg,

U het 'n slagting aangerig en nie genade betoon nie.

₄₄U het U met 'n wolk omhul

sodat geen gebed na U kon deurkom nie,

₄₅U het ons die uitvaagsel gemaak,

die skuim onder die volke.

₄₆Al ons vyande rek hulle mond oor ons;

₄₇angs en benoudheid het oor ons gekom,

verlatenheid en verwoesting.

₄₈Die trane loop in strome uit my oë

oor die vernietiging van my volk.

₄₉My trane sal aanhou vloei,

dit sal nie ophou nie,

₅₀totdat die Here uit die hemel afkyk

en dit raaksien.

₅₁Wat my oë sien, maak my hartseer

oor al die dogters van my stad.

₅₂Mense het op my jag gemaak soos op 'n voël,

hulle is sonder rede vyandig teenoor my,

₅₃hulle het my in 'n put gegooi

en klippe op my afgerol om my dood te maak;

₅₄die water het tot by my kop gestyg,

ek het gedink dit is klaar met my.

₅₅Ek het na U geroep, Here,

uit die dieptes uit.

₅₆U het gehoor hoe ek smeek:

“Moet tog nie afsydig staan nie,

gee uitkoms en red my!”

₅₇U het na my toe gekom toe ek geroep het,

U het gesê: “Moenie bang wees nie!”

₅₈U verdedig my saak, Here,

U red my lewe.

₅₉U sien die onreg teen my, Here,

lewer tog uitspraak in my guns,

₆₀U sien hoe hulle my haat,

hoe hulle teen my saamspan.

₆₁U hoor self hoe hulle my beledig, Here,

hoe hulle teen my saamspan,

₆₂hoe hulle heeldag oor my praat en spot.

₆₃Of hulle sit en of hulle staan,

hoor hoe sing hulle spotliedjies oor my.

₆₄Straf hulle, Here,

volgens wat hulle gedoen het,

₆₅laat benoudheid hulle oorval,

tref hulle met u vloek,

₆₆agtervolg hulle in u toorn

en verdelg hulle, weg onder u hemel uit.

₁Ag, hoe dof het die goud geword,

hoe het die goeie goud

sy glans verloor!

Die gewyde edelstene lê weggegooi

op al die hoeke van die strate!

₂Sion se kosbare inwoners,

vroeër so waardevol geag soos suiwer goud –

ag, hoe word hulle nou beskou as erdepotte,

die werk van 'n pottebakker.

₃Selfs 'n jakkals gee vir sy kleintjie die speen

en laat hom drink,

maar my volk het so wreed geword

soos volstruise in die woestyn.

₄Die suigelinge se tonge

sit aan hulle verhemeltes vas van die dors;

kindertjies smeek om brood

maar niemand gee vir hulle iets nie.

₅Mense wat vroeër ryk geëet het,

beswyk nou van honger op die strate,

mense wat in weelde grootgeword het,

lê nou op die vuilgoedhope.

₆Die sonde van my volk

is groter as dié van Sodom

wat in 'n oomblik vernietig is

sonder dat mense daar 'n hand teen uitgesteek het.

₇Die leiers van Sion het meer glans gehad as sneeu,

hulle was witter as melk,

blakend gesond van kleur,

mooi van voorkoms.

₈Maar nou is hulle swarter as roet,

hulle word nie eens op die strate herken nie;

hulle is net vel en been,

uitgedroog, soos hout.

₉Dié wat deur die swaard doodgemaak is,

is beter daaraan toe as dié wat van honger omkom,

wat wegkwyn en sterwe omdat die lande geen opbrengs het nie.

₁₀Met hulle eie hande het moeders

wat vroeër liefdevol was, hulle kinders gekook;

dit het hulle kos geword

toe my volk ineengestort het.

₁₁Die Here het aan sy gramskap vrye teuels gegee,

Hy het sy toorn uitgegiet,

Hy het in Sion 'n vuur aangesteek

wat hom tot op sy fondamente verteer het.

₁₂Geeneen van die konings van die aarde,

geen mens ter wêreld sou geglo het

dat 'n teëstander of enige aanvaller

ooit by Jerusalem se poorte sou inkom nie.

₁₃Dit het gebeur oor die sondes en oortredinge

van die stad se profete en priesters

deur wie onskuldige mense

daar om die lewe gebring is.

₁₄Profete en priesters het deur die strate gestrompel soos blindes,

hulle was bevlek met bloed,

niemand wou dit waag om aan hulle klere te raak nie.

₁₅Mense het vir hulle geskree: “Gee pad! Julle is onrein!

Gee pad, gee pad, moenie aan ons raak nie!”

En toe hulle vlug en wegstrompel,

het ook die heidennasies gesê:

“Hulle mag nie hier by ons bly nie!”

₁₆Die Here self het hulle verstrooi,

Hy trek Hom hulle lot nie meer aan nie.

Daar is geen meegevoel met die priesters nie,

daar word geen genade aan die leiers betoon nie.

₁₇Ons kyk ons oë moeg

om hulp wat nie opdaag nie;

van ons wagpos af kyk ons in verwagting uit

na 'n nasie wat nie help nie.

₁₈Ons bewegings word dopgehou,

ons kan dit nie op straat waag nie.

Ons einde is naby, ons dae is getel,

ons einde het aangebreek!

₁₉Ons agtervolgers was vinniger

as die arende in die lug;

hulle het in die berge op ons hakke gelê

en ons in die woestyn in 'n hinderlaag gelei.

₂₀Ons koning van wie ons lewe afhanklik is, die gesalfde van die Here,

is gevang in hulle vanggate,

hy van wie ons gedink het dat ons onder sy beskerming

sal leef onder die nasies.

₂₁Wees gerus maar opgewek en bly, Edom,

jy wat in Us woon,

maar ook jy sal die oordeelsbeker moet drink,

jy sal daarvan dronk word en jouself ontbloot.

₂₂Die straf vir jou sonde is beëindig, Sion,

die Here sal jou ballingskap nie laat voortduur nie;

maar jóú sonde gaan Hy straf, Edom,

jóú ongeregtigheid gaan Hy aan die kaak stel.

₁Slaan tog ag op wat oor ons gekom het, Here,

kyk tog en sien self hoe ons verneder is.

₂Ons besittings is gevat en aan vreemdes gegee,

ons huise aan uitlanders.

₃Ons het weeskinders geword, daar is nie vaders nie,

ons moeders is soos weduwees.

₄Ons moet ons eie drinkwater koop,

vir ons eie hout moet ons betaal.

₅Ons word gedryf deur ons oorheersers,

ons is uitgeput,

ons word geen rus gegun nie.

₆Ons het ons hande uitgesteek na Egipte en na Assirië

om by hulle kos te bedel.

₇Ons vaders het gesondig,

maar hulle is nie meer daar nie,

ons word gestraf vir hulle sondes.

₈Ondergeskiktes heers nou oor ons,

en niemand kan ons uit hulle mag red nie.

₉Met lewensgevaar moet ons vir ons gaan kos haal,

want in die veld word ons doodgemaak.

₁₀Ons vel verskrompel soos iets in 'n oond

vanweë die verterende honger.

₁₁Vrouens is in Sion verkrag,

en jong meisies in die stede van Juda.

₁₂Leiers is gevat en opgehang,

oumense word met minagting behandel.

₁₃Jongmanne word gedwing om maalwerk te doen,

jong seuns struikel onder vragte hout.

₁₄Die oumense sit nie meer in die poorte van die stad nie

en die jongmanne maak nie meer daar musiek nie.

₁₅Vrolikheid het uit ons lewe verdwyn,

ons koordanse het plek gemaak vir rou.

₁₆Ons het ons aansien verloor,

daar het ellende oor ons gekom,

want ons het sonde gedoen!

₁₇Dit is die rede vir ons droefheid,

vir die swart kringe om ons oë:

₁₈Sionsberg lê so verlate,

die jakkalse loop daar rond.

₁₉Maar Ú, Here, U heers vir altyd,

u troon staan vas van geslag tot geslag.

₂₀Waarom sou U ons dan bly vergeet,

ons vir altyd verlaat?

₂₁Bekeer U ons tot U, Here, dat ons bekeer kan wees,

gee ons weer die bestaan van vroeër.

₂₂Of het U ons heeltemal verwerp?

Is u toorn oor ons so groot?

Die Here is God, Hy alleen is God.

Hy spreek, Hy roep die hele wêreld op,

van waar die son opkom tot waar hy ondergaan.

₂Uit Sion, stad van volmaakte prag,

verskyn God in glans.

₃Ons God kom, Hy bly nie stil nie.

Voor Hom uit brand 'n vuur,

rondom Hom woed 'n storm.

₄Hy roep die hemel en die aarde op vir die saak teen sy volk:

₅“Maak bymekaar dié wat aan My getrou is

en met 'n offer 'n verbond met My gesluit het.”

₆Die hemel getuig: “God is regverdig, en Hý is die regter.” Sela

₇“Luister, my volk, Ek wil my saak stel,

Ek wil teen jou getuig, Israel.

Ek is God, Ek is jou God!

₈Dit is nie omdat jy nie offer dat Ek rekenskap van jou eis nie;

jou brandoffers is immers gedurig voor My.

₉Ek wil geen jong bul uit jou stal hê

of bokke uit jou krale nie,

₁₀want al die diere in die bos is Myne,

die wild op duisende berge.

₁₁Ek ken al die voëls van die berge;

al wat roer op die veld, is Myne.

₁₂Ek sou jou nie vra as Ek honger sou kry nie,

want die aarde en alles wat daarop is, behoort aan My.

₁₃Eet Ek miskien die vleis van die bulle wat julle offer,

of drink Ek die bloed van bokke?

₁₄Lof is die offer wat jy aan God moet bring.

Betaal jou geloftes aan die Allerhoogste.

₁₅Roep My aan in die dag van benoudheid:

Ek sal jou uithelp en jy sal My eer.”

₁₆Maar vir die goddelose sê God:

“Waarom sê jy my voorskrifte een vir een op

en beroep jy jou op my verbond,

₁₇jy wat 'n afkeer het van wat Ek jou leer

en jou nie steur aan wat Ek sê nie?

₁₈As jy 'n dief raakloop, breek jy saam met hom in,

en as jy die kans kry, pleeg jy egbreuk.

₁₉As jy jou mond oopmaak, praat jy kwaad;

jou tong ryg bedrog aanmekaar.

₂₀Jy sit en praat teen jou broer,

jou eie broer beswadder jy.

₂₁“Moet Ek stilbly as jy sulke dinge doen?

Dan sal jy dink Ek het soos jy geword!

Nee, Ek eis rekenskap van jou, Ek kla jou aan!

₂₂Julle moet luister na hierdie waarskuwing,

julle wat nie met God rekening hou nie,

anders verskeur Ek julle sonder dat iemand kan red.

₂₃“Die mens wat My eer,

is die een wat lof as 'n offer bring.

Hy wat reg lewe,

vir hom sal Ek red.”