Bybelleesrooster – Dag 265

₁“Die mens, uit 'n vrou gebore, se lewe is kort en vol onrus.

₂Hy is soos 'n blom wat oopgaan en dan verlep,

'n skaduwee wat verbygaan en nie stilstaan nie.

₃Dit is so 'n mens vir wie U in die oog hou,

vir wie U in 'n regsgeding met U wil betrek.

₄Wie kan rein uit onrein laat voortkom?

Niemand nie!

₅“Die mens se dae is vasgestel,

U het die getal van sy jare bepaal,

U het dit neergelê, en hy kan dit nie oorskry nie.

₆U moet van hom af wegkyk en hom met rus laat

totdat hy soos 'n huurling sy dagtaak afgehandel het.

₇Vir 'n boom is daar nog hoop;

al is dit afgekap, kan dit weer uitloop,

en sy lote sal aanhou groei.

₈Al word sy wortels oud in die aarde

en al gaan sy stam dood in die grond,

₉spruit hy weer uit as hy net water ruik,

en groei sy takke asof hy pas geplant is.

₁₀Maar die mens sterf en verdwyn,

hy blaas sy laaste asem uit, en waar is hy?

₁₁Soos water uit die see verdamp,

en 'n rivier opdroog,

₁₂so ontslaap die mens en staan nie weer op nie;

totdat die hemel nie meer daar is nie,

sal hy nie wakker skrik nie,

nie weer wakker gemaak word nie.

₁₃As U my maar liewer in die doderyk wou wegsteek,

my daar wou hou tot u toorn afgekoel het,

as U maar liewer 'n tyd vir my wou vasstel

en dan weer aan my wou dink!

₁₄“As 'n mens sterf, sal hy weer lewe?

Dan sou ek al die dae van my swaarkry kon wag

tot daar vir my nuwe lewe kom.

₁₅Dan sou U my roep en ek U antwoord

en sou U graag weer die maaksel van u hande wou sien.

₁₆Dan sou U elke tree tel wat ek gee,

maar nie ag gee op my sonde nie.

₁₇Dan sou U my oortreding in 'n sak verseël

en my sonde toemaak.

₁₈Maar soos 'n berg in stukke breek

en 'n rots uit sy plek losgeruk word,

₁₉soos water klippe verweer,

'n wolkbreuk die grond wegspoel,

so vernietig U die hoop van die mens.

₂₀U oorweldig hom vir altyd en hy verdwyn,

hy kom te sterwe, U neem hom weg.

₂₁Sy seuns word vereer, maar hy weet dit nie,

hulle word verkleineer, maar hy is nie daarvan bewus nie.

₂₂Hy voel net die pyn aan sy eie liggaam,

die smart wat aan hom bly vreet.”

₂“Kan 'n verstandige man soveel onsin praat,

so vol wind wees?

₃Kan hy hom verdedig met woorde wat niks sê nie,

met 'n pratery wat niks beteken nie?

₄Maar jy maak selfs die eerbied vir God nutteloos,

jy maak dit onmoontlik om iets in sy teenwoordigheid te sê.

₅Dit is jou sonde wat jou die woorde in die mond lê;

daarom kies jy sulke slinkse woorde.

₆Nie ek nie, jou eie mond veroordeel jou,

alles wat jy sê, getuig teen jou.

₇Is jy die eerste mens wat gebore is?

Het jy vóór die berge in die wêreld gekom?

₈Het jy in die raadsvergadering van God gesit en luister?

Het jy die alleenreg op die wysheid?

₉Wat weet jy wat ons nie weet nie?

Wat verstaan jy wat ons nie ook verstaan nie?

₁₀Ook onder ons is daar ou manne en grysaards,

manne selfs ouer as jou pa.

₁₁“Beteken die troos wat van God kom, vir jou niks,

die woorde wat met soveel deernis tot jou gerig is?

₁₂Waarom het jou gevoel met jou op loop gesit,

waarom blits jou oë so?

₁₃Wil jy jou woede op God koel

dat daar sulke woorde uit jou mond kom?

₁₄Hoe kan 'n mens rein wees?

Hoe kan 'n sterfling onskuldig wees?

₁₅As God nie eers die hemelwesens vertrou nie

en selfs die hemel nie rein is in sy oë nie,

₁₆hoeveel minder 'n onrein, verdorwe mens

wat boosheid indrink soos water?

₁₇“Luister na my, ek wil jou iets vertel;

wat ek ervaar het, wil ek jou meedeel.

₁₈Dit is die woorde van wyse mense.

Hulle hou niks terug

van wat hulle vaders hulle vertel het nie.

₁₉Dit kom uit die tyd

toe hulle die land net vir hulleself ontvang het

en daar geen vreemdeling onder hulle beweeg het nie.

₂₀Hulle sê:

‘Sy lewe lank word die goddelose,

die geweldenaar, deur angs geteister,

al die jare wat vir hom afgemeet is.

₂₁Angswekkende krete klink in sy ore;

terwyl alles veilig lyk, storm rowers op hom af.

₂₂Hy twyfel of hy die dood sal vryspring,

hy weet hy kan nie aan die swaard ontkom nie.

₂₃As hy vlug, word hy kos vir die aasvoëls,

hy weet die dood wag op hom.

₂₄Soos 'n koning wat aanval,

storm swaarkry en lyding op hom af;

dit oorweldig hom,

₂₅want hy daag God uit

en verset hom teen die Almagtige:

₂₆in sy oormoed storm hy op God af

met sy dik, sterk skild,

₂₇met sy ronde, vet gesig

en sy onderlyf dik van die vet.

₂₈Hy sal in verwoeste stede moet woon,

in onbewoonbare huise,

huise wat dreig om bouvalle te word.

₂₉Hy sal nie ryk bly nie, sy rykdom sal nie hou nie,

sy besittings op die aarde sal nie meer word nie.

₃₀Hy sal die dood nie vryspring nie,

sy nakomelinge sal deur vuur verteer word,

sy woorde in die wind verdwyn.

₃₁'n Mens moenie vertrou op wat niks is nie.

Dit bring hom nêrens nie,

in ruil daarvoor kry hy ook niks nie.

₃₂Voor sy tyd gekom het,

is sy groeikrag daarmee heen.

₃₃Hy is soos 'n wingerdstok wat sy trosse verloor voor dit ryp is,

soos 'n olyfboom wat sy bloeisels afgooi voor daar vrugte is.’

₃₄“Die hele bende godloses sal sonder iets wees,

vuur sal die huise van die omkopers verteer.

₃₅Dit is hulle wat swanger is van die kwaad,

wat onreg voortbring

en aan bedrog die lewe skenk.”

₂“Hierdie soort argument het ek al baie gehoor.

Julle is almal maar hopelose troosters.

₃Kom daar dan geen einde aan julle sinlose gepraat nie?

Wat pla julle dat julle die laaste woord wil hê?

₄Ek sou ook soos julle kon praat

as julle sou ly wat ek te ly het.

Dan kon ek medelye met julle betoon

en my kop meewarig oor julle skud.

₅Ek sou julle kon bemoedig met my woorde,

maar niksseggende woorde sou ek terughou.

₆Maar my pyn sal nie ophou as ek praat nie,

dit sal ook nie verdwyn as ek ophou praat nie.

₇Nou het God my afgetakel,

Hy het my hele gesin uitgewis.

₈Hy het my beetgepak, en dít dien as getuienis teen my;

my vervalle toestand staan op en getuig teen my.

₉God het my in sy toorn verskeur en vervolg,

in sy woede het Hy my lewe bedreig,

Hy, my Teëstander, deurboor my met sy oë.

₁₀Mense rek hulle monde oor my,

hulle beledig my,

hulle sak op my toe.

₁₁God het my oorgelewer aan slegte mense,

Hy het my in die hande van goddeloses laat val.

₁₂Ek het rustig gelewe, toe versteur God my rus,

Hy het my aan die nek beetgepak en my vergruis.

Hy het van my 'n teiken gemaak:

₁₃sy pyle tref my hele liggaam,

meedoënloos deurboor Hy my niere

en my gal loop uit op die grond.

₁₄Wond op wond dien Hy my toe,

soos 'n soldaat storm Hy op my af.

₁₅Ek het vir my 'n roukleed gemaak,

my eer het in die stof verdwyn.

₁₆Ek het my oë rooi gehuil,

daar is swart kringe onder my oë.

₁₇Tog is ek nie skuldig aan geweld nie

en is my gebed opreg.

₁₈Moenie die onreg teen my verberg nie, aarde,

moenie dat my noodkrete tot rus kom nie.

₁₉Selfs nou nog het ek 'n getuie in die hemel,

Hy wat vir my getuig, is daar bo.

₂₀My vriende het my bespotters geword,

daarom pleit ek met trane by God

₂₁dat Hy uitspraak lewer in die saak tussen 'n mens en Hom

soos in 'n saak tussen 'n man en sy vriend,

₂₂want my jare is min en gaan verby,

en ek gaan na die plek toe

waarvandaan niemand terugkom nie.”

₁“Ek is gedaan, my tyd is verby, net die graf bly vir my oor.

₂Al wat ek hoor, is bespotting;

my oë is dof van my bitter lyding.

₃Wees tog vir my 'n borg, o God!

Wie anders kan vir my instaan?

₄U het die verstand van my vriende vir rede gesluit,

moenie dat hulle seëvier nie.

₅Sou iemand sy besittings met sy vriende deel,

terwyl sy eie kinders gebrek ly?

₆God het my tot 'n bespotting van mense gemaak;

hulle spoeg in my gesig.

₇My oë het swak geword van die swaarkry,

my liggaam is net 'n skaduwee.

₈Die opregtes slaan die hande saam daaroor

en die onskuldiges kom in opstand oor die godlose mense.

₉Wie reg het, loop sy pad,

wie rein voor God is, neem toe in krag.

₁₀Al kom julle almal elke keer weer terug,

kry ek nie een onder julle wat verstandig is nie.

₁₁My dae is verby,

dis klaar met wat ek beplan en begeer het.

₁₂My vriende maak mos of die nag dag is,

of die lig naby is omdat dit donker is.

₁₃As ek my hoop vir 'n huis op die doderyk sou vestig,

sy donkerte my bed sou maak,

₁₄as ek vir die graf sou sê: ‘Jy is my vader,’

en vir die wurms: ‘Julle is my moeder en my susters,’

₁₅watter hoop sou ek dan hê

en wie sou vir my enige hoop kon gee?

₁₆Sou die hoop dan saam met my na die doderyk toe afgaan?

Sou ons saam in die stof kon rus?”