Amen

Amen is ʼn Hebreeuse woord wat “waarlik” of “voorwaar” beteken, en word afgelei van die werkwoord wat beteken “om te glo” en “om betroubaar te wees”. Die woord amen word in die Bybel gebruik as ʼn uitroep: aan die einde van ʼn gebed, eed of lofprysing sê die mense wat luister hardop “amen” om te bevestig dat hulle saamstem.

Wanneer koning Dawid in 1 Konings 1:35 die opdrag gee om Salomo koning te maak, reageer Benaja, een van Dawid se bevelhebbers, met “amen” (1 Konings 1:36, 1933/1953-vertaling), wat aandui dat hy Dawid se opdrag sal uitvoer.

In Deuteronomium 27:15-26, word ʼn reeks vloeke opgenoem waarmee God die Israeliete sal tref as hulle nie sy gebooie nakom nie. Die Leviete moet hierdie vloeke hardop uitspreek en die volk moet op elke vloek antwoord met “amen”. Op hierdie manier sal elkeen wat ongehoorsaam is aan God se gebooie, eintlik hom- of haarself vervloek.

Wanneer ʼn leier of priester God geloof het, het die gemeente met “amen” geantwoord (1 Kronieke 16:36). Hierdie “amen” word ook aangetref in die Psalms: ʼn aantal lofpsalms eindig met “amen” (sien bv Psalm 41:14; Psalm 72:19).

Wanneer iemand ʼn gebed doen, kon sy vrou saam met hom bid deur aan die einde saam met hom “amen” te sê (Tobit 8:8). Dit is die oorsprong van die latere tradisie om ʼn mens se persoonlike gebed met “amen” af te sluit.

In die Nuwe Testament kom “amen” aan die einde van gebed, seënwense en lofprysing voor, asook as ʼn antwoord op Jesus se beloftes. Daarbenewens begin Jesus se eie uitsprake met “amen” (sien bv Matteus 5:18; Matteus 5:26; Matteus 6:2). In die Afrikaanse vertalings word die aanvanklike “amen” vertaal met “Dit verseker Ek julle” of “Voorwaar Ek sê vir julle”.

In die Afrikaanse vertalings word die uitdrukking gewoonlik as “amen” weergegee (Jeremia 11:5), maar ook soms met uitdrukkings soos “So is dit” (1 Konings 1:36), of “Ek sou dit ook graag so wou hê” (Jeremia 28:6).