Rotsgraf
Vanaf die eerste tempelperiode (omstreeks die agtste eeu voor Christus tot 586 v.C.) tot aan die einde van die tweede tempelperiode (eerste eeu v.C. tot 70 n.C.) is mense in Israel in grafkelders begrawe wat uit rotse gekap is.
Eerste tempelperiode
Teen die mure van die grafkelders is rakke in die rots uitgekap. Liggame is op hulle rûe op hierdie rakke neergelê, toegedraai in doeke (bv linne). ʼn Grafkelder kon daarom verskeie lyke op dieselfde tyd huisves.
Onder die rak waarop die liggaam gelê het, is ʼn gat gegrawe. Die beendere van die ouer liggame is daarin gestoor om plek te maak vir nuwe liggame.
Baie van die grafte wat naby Jerusalem ontdek is, was pragtig versier en die skilderwerk en versierings het Egiptiese en Fenisiese invloede vertoon.
Grafgeskenke is saam met die liggaam begrawe. Hierdie geskenke het erdewerk
Interimperiode
Tussen die sesde eeu en die eerste eeu v.C. is min nuwe grafkelders in gebruik geneem. Grafkelders was vir die elite, en ná die val van Jerusalem is die meerderheid van die elite na Babilonië weggevoer (Babiloniese ballingskap
In die interimperiode is mense in die grond begrawe maar die grafkelders wat uit rots gekap is, is ook weer gebruik.
Tweede tempelperiode
Sedert die eerste eeu v.C. is grafkelders wat uit rotse gekap is weer in gebruik geneem, deels onder die invloed van die Hellenisme, waarin dit ʼn algemene metode was om mense te begrawe. Daar was ʼn aantal opmerklike verskille vergeleke met die grafkelders uit die eerste tempelperiode:
- die binnekant van die grafkelders is toenemend ryklik versier;
- die ingang het groter geword met ʼn uitgeboude ingang. Op sommige plekke is volledige strukture gevind wat bo-op die grafkelder gebou is;
- die afgestorwenes is nie meer op die rakke al langs die muur geplaas nie, maar in nisse wat op vloerhoogte in die muur uitgekap is;
- mense het spesiale kiste (ossuaria/beenderehuise) gebruik om bene in te bewaar, in plaas van in ʼn gat in die grond.
Lees verder?
Met ʼn gratis BibleSA-rekening kan jy:
