Sielsreis – dag 13

Ek was honger en jy het my na ʼn menseregtegroep verwys.

Ek was in die tronk, en jy het saggies gebid vir my vrylating.

Ek was nakend en in jou gedagtes het jy gewonder of ek ordentlik genoeg is om ʼn kerkdiens by te woon.

Ek was siek en jy het God op jou knieë gedank vir jou goeie gesondheid.

Ek was eensaam en jy het my alleen gelos om vir my te bid.

Jy lyk so heilig, so na aan God, maar ek is steeds honger – en eensaam en buite in die koue.

(Words for Worship, 1986)

Die kerk het deur die eeue heen sy merk gemaak op talle plekke op aarde waar die waardigheid en menslikheid van mense vertrap is. Sendelinge dwarsoor die wêreld het nie net die Woord verkondig nie, maar ook hospitale, skole en tehuise opgerig. Die kerk dwarsoor die wêreld sorg vir die blindes, die dowes, die wese, die weduwees, die siekes en die sterwendes. Hoekom? Want in die Christelike geloof is dit mense wat saak maak. Elke mens het ʼn onvervreembare waarde as mens. Man, vrou en kind is almal na die beeld van God geskape. As ons dit glo, en daarvolgens lewe, kan ons nie anders as om alles in ons vermoë te doen om mense vry te maak en hulle menslikheid te beskerm nie.

Die oomblik as ons vergeet dat alle mense na die beeld van God geskape is en mense van vlees en bloed is, en nie net siele nie, vergeet ons van die mens agter die nood. Maar as ons regtig omgee vir ander, kan ons nie anders as om besorg te wees oor hulle welstand nie.