Bybelleesrooster – Dag 216

₁Ek is die man wat ellende belewe het.

Die Here het my

met sy toorn geslaan.

₂Hy het my die donker in gejaag,

my laat loop op 'n pad sonder lig.

₃Vir my stoot Hy gedurig weg,

dag na dag.

₄Hy het my hele liggaam laat wegteer,

my bene gebreek.

₅Hy het my toegebou

met 'n muur van gif en ontbering rondom my.

₆Hy maak die donker my tuiste,

ek is soos dié wat lankal dood is.

₇Hy het 'n muur om my gebou, ek kan nie uitkom nie,

Hy het vir my swaar bronskettings aangesit.

₈Al roep ek en al smeek ek om hulp,

Hy weier om my gebed te verhoor.

₉Hy het my pad met klip toegebou,

vir my geen uitkomplek gelaat nie.

₁₀Hy is soos 'n beer wat my inwag,

soos 'n leeu wat my voorlê,

₁₁Hy het my eenkant toe gekeer en verskeur,

my vermink laat lê.

₁₂Hy het sy boog gespan

en my 'n teiken vir sy pyle gemaak.

₁₃Hy het sy pyle diep in my liggaam ingeskiet.

₁₄Ek word uitgelag deur my hele volk,

hulle sing heeldag spotliedjies oor my.

₁₅Hy het my bitter dinge laat sluk,

die lewe vir my galbitter gemaak.

₁₆Hy het my gruisklip laat kou,

my in die grond getrap.

₁₇Hy het alle rus van my af weggeneem;

ek het al vergeet van voorspoed.

₁₈Ek het gedink dit is klaar met my

en met my hoop op die Here.

₁₉Die gedagte aan my ellende en my vreemdelingskap is gal en gif vir my;

₂₀as ek daaroor nadink,

draai my gedagtes vas.

₂₁Maar dít sal ek ter harte neem

en om dié rede bly ek hoop:

₂₂deur die liefde van die Here het ons nie vergaan nie;

daar is geen einde aan sy ontferming nie,

₂₃dit is elke môre nuut.

U trou is groot.

₂₄Ek sê vir myself: Die Here is my lewe,

daarom hoop ek op Hom.

₂₅Die Here is goed vir wie op Hom bly hoop,

vir die mens wat na sy wil vra;

₂₆dit is goed om geduldig te wag

op die hulp van die Here;

₂₇dit is goed vir 'n mens

om sy las in sy jeug te dra.

₂₈Laat hy in sy eensaamheid geduldig bly

as God hom die las opgelê het,

₂₉laat hy hom diep verootmoedig

– miskien is daar hoop –

₃₀laat hy sy wang draai vir wie hom slaan,

laat hy maar oorvloedig smaad ondervind.

₃₁Die Here verstoot 'n mens nie vir altyd nie;

₃₂as Hy beproewing oor 'n mens gebring het,

ontferm Hy Hom weer, want sy liefde is groot:

₃₃dit is teen sy sin

dat Hy mense in ellende en beproewing bring.

₃₄Dat al die gevangenes in die land

mishandel word,

₃₅dat iemand se reg vertrap word

voor die Allerhoogste,

₃₆dat 'n mens in 'n regsaak veronreg word –

die Here sien dit raak!

₃₇Wie kan iets beplan, en dit gebeur,

as die Here nie die bevel gee nie?

₃₈Is dit nie op bevel van die Allerhoogste

dat die kwaad sowel as die goeie te voorskyn kom nie?

₃₉Wat kla 'n mens oor sy lewe?

Hy moet liewer sy sonde oorwin.

₄₀Laat ons ons doen en late deeglik ondersoek

en ons tot die Here bekeer,

₄₁laat ons met ons hele hart

ons hande na God in die hemel uitsteek en bely:

₄₂“Ons het sonde gedoen en was opstandig;

U het nie vergewe nie.”

₄₃U toorn het ontvlam en U het ons agtervolg,

U het 'n slagting aangerig en nie genade betoon nie.

₄₄U het U met 'n wolk omhul

sodat geen gebed na U kon deurkom nie,

₄₅U het ons die uitvaagsel gemaak,

die skuim onder die volke.

₄₆Al ons vyande rek hulle mond oor ons;

₄₇angs en benoudheid het oor ons gekom,

verlatenheid en verwoesting.

₄₈Die trane loop in strome uit my oë

oor die vernietiging van my volk.

₄₉My trane sal aanhou vloei,

dit sal nie ophou nie,

₅₀totdat die Here uit die hemel afkyk

en dit raaksien.

₅₁Wat my oë sien, maak my hartseer

oor al die dogters van my stad.

₅₂Mense het op my jag gemaak soos op 'n voël,

hulle is sonder rede vyandig teenoor my,

₅₃hulle het my in 'n put gegooi

en klippe op my afgerol om my dood te maak;

₅₄die water het tot by my kop gestyg,

ek het gedink dit is klaar met my.

₅₅Ek het na U geroep, Here,

uit die dieptes uit.

₅₆U het gehoor hoe ek smeek:

“Moet tog nie afsydig staan nie,

gee uitkoms en red my!”

₅₇U het na my toe gekom toe ek geroep het,

U het gesê: “Moenie bang wees nie!”

₅₈U verdedig my saak, Here,

U red my lewe.

₅₉U sien die onreg teen my, Here,

lewer tog uitspraak in my guns,

₆₀U sien hoe hulle my haat,

hoe hulle teen my saamspan.

₆₁U hoor self hoe hulle my beledig, Here,

hoe hulle teen my saamspan,

₆₂hoe hulle heeldag oor my praat en spot.

₆₃Of hulle sit en of hulle staan,

hoor hoe sing hulle spotliedjies oor my.

₆₄Straf hulle, Here,

volgens wat hulle gedoen het,

₆₅laat benoudheid hulle oorval,

tref hulle met u vloek,

₆₆agtervolg hulle in u toorn

en verdelg hulle, weg onder u hemel uit.

₁Ag, hoe dof het die goud geword,

hoe het die goeie goud

sy glans verloor!

Die gewyde edelstene lê weggegooi

op al die hoeke van die strate!

₂Sion se kosbare inwoners,

vroeër so waardevol geag soos suiwer goud –

ag, hoe word hulle nou beskou as erdepotte,

die werk van 'n pottebakker.

₃Selfs 'n jakkals gee vir sy kleintjie die speen

en laat hom drink,

maar my volk het so wreed geword

soos volstruise in die woestyn.

₄Die suigelinge se tonge

sit aan hulle verhemeltes vas van die dors;

kindertjies smeek om brood

maar niemand gee vir hulle iets nie.

₅Mense wat vroeër ryk geëet het,

beswyk nou van honger op die strate,

mense wat in weelde grootgeword het,

lê nou op die vuilgoedhope.

₆Die sonde van my volk

is groter as dié van Sodom

wat in 'n oomblik vernietig is

sonder dat mense daar 'n hand teen uitgesteek het.

₇Die leiers van Sion het meer glans gehad as sneeu,

hulle was witter as melk,

blakend gesond van kleur,

mooi van voorkoms.

₈Maar nou is hulle swarter as roet,

hulle word nie eens op die strate herken nie;

hulle is net vel en been,

uitgedroog, soos hout.

₉Dié wat deur die swaard doodgemaak is,

is beter daaraan toe as dié wat van honger omkom,

wat wegkwyn en sterwe omdat die lande geen opbrengs het nie.

₁₀Met hulle eie hande het moeders

wat vroeër liefdevol was, hulle kinders gekook;

dit het hulle kos geword

toe my volk ineengestort het.

₁₁Die Here het aan sy gramskap vrye teuels gegee,

Hy het sy toorn uitgegiet,

Hy het in Sion 'n vuur aangesteek

wat hom tot op sy fondamente verteer het.

₁₂Geeneen van die konings van die aarde,

geen mens ter wêreld sou geglo het

dat 'n teëstander of enige aanvaller

ooit by Jerusalem se poorte sou inkom nie.

₁₃Dit het gebeur oor die sondes en oortredinge

van die stad se profete en priesters

deur wie onskuldige mense

daar om die lewe gebring is.

₁₄Profete en priesters het deur die strate gestrompel soos blindes,

hulle was bevlek met bloed,

niemand wou dit waag om aan hulle klere te raak nie.

₁₅Mense het vir hulle geskree: “Gee pad! Julle is onrein!

Gee pad, gee pad, moenie aan ons raak nie!”

En toe hulle vlug en wegstrompel,

het ook die heidennasies gesê:

“Hulle mag nie hier by ons bly nie!”

₁₆Die Here self het hulle verstrooi,

Hy trek Hom hulle lot nie meer aan nie.

Daar is geen meegevoel met die priesters nie,

daar word geen genade aan die leiers betoon nie.

₁₇Ons kyk ons oë moeg

om hulp wat nie opdaag nie;

van ons wagpos af kyk ons in verwagting uit

na 'n nasie wat nie help nie.

₁₈Ons bewegings word dopgehou,

ons kan dit nie op straat waag nie.

Ons einde is naby, ons dae is getel,

ons einde het aangebreek!

₁₉Ons agtervolgers was vinniger

as die arende in die lug;

hulle het in die berge op ons hakke gelê

en ons in die woestyn in 'n hinderlaag gelei.

₂₀Ons koning van wie ons lewe afhanklik is, die gesalfde van die Here,

is gevang in hulle vanggate,

hy van wie ons gedink het dat ons onder sy beskerming

sal leef onder die nasies.

₂₁Wees gerus maar opgewek en bly, Edom,

jy wat in Us woon,

maar ook jy sal die oordeelsbeker moet drink,

jy sal daarvan dronk word en jouself ontbloot.

₂₂Die straf vir jou sonde is beëindig, Sion,

die Here sal jou ballingskap nie laat voortduur nie;

maar jóú sonde gaan Hy straf, Edom,

jóú ongeregtigheid gaan Hy aan die kaak stel.

₁Slaan tog ag op wat oor ons gekom het, Here,

kyk tog en sien self hoe ons verneder is.

₂Ons besittings is gevat en aan vreemdes gegee,

ons huise aan uitlanders.

₃Ons het weeskinders geword, daar is nie vaders nie,

ons moeders is soos weduwees.

₄Ons moet ons eie drinkwater koop,

vir ons eie hout moet ons betaal.

₅Ons word gedryf deur ons oorheersers,

ons is uitgeput,

ons word geen rus gegun nie.

₆Ons het ons hande uitgesteek na Egipte en na Assirië

om by hulle kos te bedel.

₇Ons vaders het gesondig,

maar hulle is nie meer daar nie,

ons word gestraf vir hulle sondes.

₈Ondergeskiktes heers nou oor ons,

en niemand kan ons uit hulle mag red nie.

₉Met lewensgevaar moet ons vir ons gaan kos haal,

want in die veld word ons doodgemaak.

₁₀Ons vel verskrompel soos iets in 'n oond

vanweë die verterende honger.

₁₁Vrouens is in Sion verkrag,

en jong meisies in die stede van Juda.

₁₂Leiers is gevat en opgehang,

oumense word met minagting behandel.

₁₃Jongmanne word gedwing om maalwerk te doen,

jong seuns struikel onder vragte hout.

₁₄Die oumense sit nie meer in die poorte van die stad nie

en die jongmanne maak nie meer daar musiek nie.

₁₅Vrolikheid het uit ons lewe verdwyn,

ons koordanse het plek gemaak vir rou.

₁₆Ons het ons aansien verloor,

daar het ellende oor ons gekom,

want ons het sonde gedoen!

₁₇Dit is die rede vir ons droefheid,

vir die swart kringe om ons oë:

₁₈Sionsberg lê so verlate,

die jakkalse loop daar rond.

₁₉Maar Ú, Here, U heers vir altyd,

u troon staan vas van geslag tot geslag.

₂₀Waarom sou U ons dan bly vergeet,

ons vir altyd verlaat?

₂₁Bekeer U ons tot U, Here, dat ons bekeer kan wees,

gee ons weer die bestaan van vroeër.

₂₂Of het U ons heeltemal verwerp?

Is u toorn oor ons so groot?