Job 30

“Maar nou?

Mense lag vir my,

mense wat jonger is as ek,

mense wie se pa's ek nie laat sit het

by die honde wat my skape opgepas het nie,

₂want hulle kon niks doen vir my nie,

hulle was te swak om vir my te werk.

₃Daardie mense is so maer en honger

dat hulle alles eet wat hulle kan kry

in die droë, wilde woestyn.

₄Hulle pluk soutbos en die blare van bossies,

hulle grawe die wortels van besembos uit

om vuur te maak.

₅Mense jaag hulle weg en skree vir hulle

soos hulle vir 'n dief skree.

₆Hulle moet woon in die walle van riviere,

in gate in die grond, tussen rotse.

₇'n Mens hoor dat hulle skree van honger,

soos wildedonkies tussen die bossies,

hulle sit styf teen mekaar onder die doringbosse.

₈Hulle het min verstand,

niemand respekteer hulle nie,

mense slaan hulle en jaag hulle weg.”

₉“En nou spot hulle my

en hulle maak grappe oor my.

₁₀Hulle wil nie naby my kom nie,

hulle bly ver weg, en as hulle by my kom,

dan spoeg hulle in my gesig.

₁₁God het my gemaak soos

'n boogskutter met 'n stukkende boog,

Hy het my verneder,

mense wat my sien,

wys dat hulle my nie meer respekteer nie.

₁₂Mense val my aan

en hulle jaag my,

hulle wil my doodmaak.

₁₃Hulle keer wanneer ek

wil weghardloop.

Niemand help hulle nie,

maar dit is vir hulle lekker

om my naby die dood te bring.

₁₄Hulle hardloop na my toe

soos soldate wat deur

die stukkende muur

van 'n stad hardloop,

hulle kom vinnig na my toe

deur die hope klippe.

₁₅Ek is 'n bang mens,

niemand respekteer my nie,

ek kan nie meer hoop

dat dit beter sal gaan nie.”

₁₆“En nou is my lewe amper verby,

ek kry elke dag baie swaar.

₁₇Elke nag is alles in my seer,

die pyn hou nooit op nie.

₁₈God gryp my klere

met sy groot krag,

Hy gryp my aan die kraag

van my rok

₁₉en Hy gooi my in die modder,

ek het geword soos stof en as.

₂₀O God, ek het geroep na U

en ek het gevra dat U my moet help,

maar U het my nie geantwoord nie.

Ek staan hier, maar U kyk net na my,

U doen niks.

₂₁U het wreed geword teen my,

U jaag my met u sterk hand.

₂₂U tel my op en U gooi my

vir die wind,

U gee my vir die stormwind

om my heen en weer te ruk.

₂₃Ja, ek weet dat U my

na die dood wil bring,

na die plek waarnatoe

almal moet gaan.

₂₄Maar ek het mense altyd gehelp

wanneer hulle swaarkry en skree

en vra dat iemand hulle moet help.

₂₅Ek het gehuil saam met die mense

wat 'n moeilike lewe gehad het,

ek was altyd jammer vir arm mense.

₂₆Ek het toe gedink

dat dit goed sal gaan met my,

maar dit het sleg gegaan,

ek het gedink dat die lig

sal skyn oor my,

maar die donker het gekom.”

₂₇“Alles in my kook,

dit word nie stil nie,

dit gaan elke dag slegter.

₂₈Ek lewe elke dag in die donker,

die son skyn nie op my nie.

Ek staan in die volksvergadering

en ek vra dat iemand my moet help.

₂₉Ek huil saam met die jakkalse,

ek is so alleen soos die volstruise.

₃₀My vel het swart geword,

die bene in my is warm van die koors.

₃₁As ek op my lier speel,

dan doen ek dit om 'n klaaglied te sing,

as ek die fluit blaas,

dan huil ek saam met die fluit.”