JOB 10

₁EK walg van my lewe; ek wil my geklaag die vrye loop gee; ek wil spreek in die bitterheid van my siel.

₂Ek sê tot God: Veroordeel my nie; laat my weet waarom U met my twis.

₃Is dit voordeel vir U dat U verdruk; dat U die arbeid van u hande verwerp, terwyl U oor die planne van die goddelose lig laat skyn?

₄Het U vleeslike oë? Of sien U soos 'n mens sien?

₅Is u dae soos die dae van 'n mens, of u jare soos die dae van 'n man?

₆dat U soek na my ongeregtigheid en vra na my sonde,

₇ofskoon U weet dat ek nie skuldig is nie en dat daar niemand is wat uit u hand kan red nie?

₈U hande het my geformeer en my gemaak, heeltemal rondom; en U vernietig my!

₉Bedink tog dat U my soos klei gevorm het, en wil U my tot stof laat terugkeer?

₁₀Het U my nie soos melk uitgegiet en my soos kaas laat dik word nie?

₁₁Met vel en vlees het U my beklee, en met beendere en senings het U my deurvleg.

₁₂Die lewe, ja, guns het U aan my bewys, en u sorg het my gees bewaak.

₁₃MAAR daarby het U dít verberg in u hart, ek weet dat dít u toeleg was:

₁₄As ek gesondig het, sou U my waarneem en my nie vryspreek van my ongeregtigheid nie.

₁₅Was ek skuldig — wee my! En was ek regverdig, ek sou my hoof nie kon ophef nie, sat van skande en bewus van my ellende.

₁₆En as my hoof hom ophef, sou U my jaag soos 'n leeu en U opnuut wonderbaarlik teenoor my gedra.

₁₇U sou altyd nuwe getuies teen my bring en u grimmigheid teen my vermeerder — altyd nuwe leërafdelings teen my!

₁₈Waarom tog het U my uit die moederskoot laat uitgaan? Ek moes gesterf het sonder dat 'n oog my gesien het.

₁₉Ek moes gewees het of ek daar nie was nie; van die moederskoot af moes ek na die graf gedra gewees het.

₂₀Is my dae nie min nie? Laat Hy ophou, my laat staan, dat ek 'n bietjie vrolik kan wees,

₂₁voordat ek heengaan — en nie terugkom nie — na die land van duisternis en doodskaduwee,

₂₂'n land van donkerheid, soos middernag, van doodskaduwee en wanorde, en dit gee 'n skynsel — soos middernag!