Godsdienste in die oudheid

Die Bybel verwys dikwels na die godsdienste van ander volke, soos die Kanaänitiese, Mesopotamiese en Egiptiese godsdienste. Die godsdienste het van mekaar verskil, maar hulle het ook ʼn aantal gemeenskaplike kenmerke gedeel:

Meeste godsdienste in die oudheid was politeïsties. Politeïsme behels die aanbidding van verskeie gode. Saam het hierdie gode gesorg vir wêreldorde, die natuur en die kosmos as geheel.

Ander kenmerke van politeïsme was:

Politeïsme is die teenoorgestelde van monoteïsme — die aanbidding
van een God.

Godsdiens was bedoel om die lewe hier en nou beter en draagliker te maak. Dit het nie gegaan oor ʼn ideale manier om met mekaar oor die weg te kom, of oor hoop op ʼn ideale wêreld nie.

In antieke godsdienste het dit nie gegaan oor “ware leer” nie, maar oor die regte godsdienstige optrede. In die alledaagse lewe van die stad het die kultus van die gode ʼn belangrike rol gespeel. Die gode moes behoorlik versorg word; hulle het die beste kos en drank en die mooiste geskenke gekry. Mense het dus hulle bes gedoen om die gode gelukkig te hou. Die instandhouding van die kultus — of die versorging van die gode — was ʼn baie belangrike taak vir mense.

Daar was verhoudings tussen die gode: hulle is vader en seun, man en vrou, broer en suster. Die onderlinge verhoudings kom na vore in mites (verhale oor die gode). Hierin word die gode, enersyds, op ʼn menslike manier beskryf: hulle word deur liefde, woede of jaloesie gedryf, en is ingestel op oorlog en mag. Maar die skaal waarop alles afspeel, is bomenslik: die gode in die mites word eintlik as supermense uitgebeeld.