Wêreld van die dooies in die Nuwe Testament
Opvattings oor die lewe ná die dood kom ooreen met dié in die Ou Testament, maar dit is ook beïnvloed deur latere Joodse en Griekse denke oor die opstanding en die eindoordeel. In Paulus se geskrifte val die klem op die dood en opstanding van Jesus. Gelowiges het saam met Jesus gesterf en sal die ewige lewe saam met Hom hê.
Joodse en Griekse invloede
Die Ou Testament beskryf die wêreld van die dooies
Griekse invloede het ook hier ʼn rol gespeel. Die Ou Testament sien die liggaam en siel as ʼn enkele entiteit, terwyl die Griekse denke tussen die twee onderskei. Volgens hierdie filosofie kan die siel onafhanklik bly voortbestaan ná die afsterwe van die liggaam.
Sheol, Gehenna en die paradys
Die Nuwe Testament gebruik die woord
hades
ʼn hele aantal kere (die Griekse vertaling van die Hebreeuse woord
sheol
). Dit verwys na die onderwêreld, waar die dooies vir ewig tussen die stof en die wurms bly (sien Matteus 16:18
Benewens hierdie woord is daar ook meer spesifieke terme, soos “Gehenna”, die plek van ewige straf (sien Matteus 5:22-30
Hierdie woorde maak dit duidelik dat daar ʼn verskil bestaan in die doderyk tussen die lot van die regverdige en die lot van die onregverdige. Die regverdige ontvang vertroosting, maar die onregverdige gaan ly (Lukas 16:23-26
Liggaamlike en geestelike opstanding
Paulus ontwikkel in sy briewe die filosofie van lewe na die dood. Hy praat van twee betekenisse van opstanding. Die geestelike opstanding is die gevolg van die doop: die doop bevry die gelowige van sonde en hy lewe saam met Christus Jesus (Romeine 6:1-14
Die liggaamlike opstanding vind plaas wanneer Jesus weer kom om God se koninkryk op aarde tot stand te bring (1 Tessalonisense 4:16
Lees verder?
Met ʼn gratis BibleSA-rekening kan jy: