Seun en dogter

Die woorde “seun” en “dogter” in Hebreeus dui op ʼn direkte familieverhouding, soos in Afrikaans.

Die woorde kan ook in ʼn breër betekenis gebruik word: vir die inwoners van ʼn stad of land, vir iemand wat deel is van ʼn bepaalde groep, of vir nakomelinge van dieselfde voorouer.

In die patriargale samelewing in bybelse tye was seuns belangriker as dogters. Dit is omdat alles van belang langs die manlike geslagslyn oorgedra is. Daarom het seuns selfs ná hulle huwelik by hulle familie bly woon. Hulle kon dus vir hulle ouers sorg. ʼn Dogter het by haar man se familie gaan woon.

Dogters is as minder belangrik beskou en dit is ook duidelik uit die feit dat dogters net kon erf indien daar geen seuns was nie. Die belangrikste persoon in ʼn familie was die eersgebore seun. Hy het ʼn dubbele deel van die erfporsie gekry: die eersgeboortereg.

Daar is in beide die Ou en die Nuwe Testament sprake van “die seun van God”. In die Ou Testament word die titel seun van God byvoorbeeld vir verskeie konings gebruik. ʼn Duidelike voorbeeld kan gevind word in 2 Samuel 7:14. Die volk Israel word egter ook dikwels met ʼn kind van God vergelyk, soos in Deuteronomium 14:1.

In die Nuwe Testament beteken Seun van God altyd Jesus.