Byvrou

In Ou Testamentiese tye kon ʼn man nie net verskeie vroue gehad het nie, maar ook een of meer byvroue. Hierdie byvroue het ʼn laer status gehad en hulle hoofdoel was om kinders te baar. Hulle was ook ʼn simbool van rykdom en mag. Byvroue word nie in die Nuwe Testament genoem nie.

Daar bestaan weinig wetlike bepalings rakende die huwelik in die Ou Testament. Die byvrou (Hebreeus:

pilegesj

) word nie in enige van hierdie tekste vermeld nie.

Wetstekste omtrent byvroue is egter onder ander kulture van die Ou Nabye Ooste gevind. Volgens die Oudbabiloniese boek,

Wette van Hammurabi

(18de eeu v.C.), kon ʼn man byvoorbeeld ʼn byvrou neem selfs al het hy reeds kinders by sy eerste vrou gehad. Die eerste vrou kon self ʼn slavin aan haar man aanbied. ʼn Kind uit hierdie verhouding is beskou as die kind van die man en sy eerste vrou.

Alhoewel die wetstekste van die Ou Testament nie die onderwerp van “byvroue” aanraak nie, kom byvroue in verskeie verhale voor.

In Genesis is die hoofdoel van byvroue om kinders vir onvrugbare vroue te baar. Bekende voorbeelde is Hagar (Genesis 16:1-16), en Bilha en Silpa (Genesis 30:1-13).

In Samuel en Konings is byvroue hoofsaaklik ʼn simbool van rykdom en mag. Koning Salomo span die kroon met sy 700 vroue en 300 byvroue (1 Konings 11:3). Ander konings het dikwels ook ʼn harem gehad.

Twee verhale wys dat byvroue direk in verband gebring word met koninklike mag:

Vanaf die tydperk ná die Babiloniese ballingskap en in Nuwe Testamentiese tye speel byvroue nie meer enige rol nie. Dit is uit buite-bybelse bronne bekend dat mans minnaresse kon hê. Maar hulle word nie in bybelse verhale vermeld nie.