JOB 10

₁“My hele lewe walg my,

daarom wil ek aan my klag vrye teuels gee

en in my bitterheid praat.

₂Ek wil vir God sê: Moet my tog nie skuldig verklaar nie,

maak aan my bekend waarom voer U hierdie stryd teen my.

₃Vind U dit goed om my te laat swaar kry,

om wat U gemaak het, met veragting te behandel,

maar die planne van die goddeloses met sukses te bekroon?

₄Kyk U met die oë van 'n mens?

Sien U dinge soos 'n mens hulle sien?

₅Gaan u dae verby soos dié van 'n mens,

u jare soos sý jare,

₆dat U rekenskap eis vir my oortredinge,

dat U verantwoording vra vir my sonde?

₇“U weet dat ek nie skuldig is nie,

maar niemand kan my uit u hand red nie.

₈U hande het my gevorm, my gemaak.

Gaan U my nou heeltemal vernietig?

₉Dink daaraan dat U my soos klei gevorm het.

Gaan U my nou weer stof laat word?

₁₀Het U my nie soos botter berei,

soos kaas gevorm nie?

₁₁U het vir my vel en vleis gegee,

U het my bene en senings aanmekaargeweef.

₁₂U het my die lewe gegee en my met liefde versorg,

met sorg het U oor my gewaak.

₁₃Maar wat deur U verberg is,

wat ek weet U in gedagte gehad het, is dit:

₁₄as ek sonde doen, sou U dit raaksien,

van my oortredinge sou U my nie vryspreek nie.

₁₅As ek skuldig is, wag daar ellende vir my,

as ek onskuldig is, is daar vir my geen vreugde nie,

want ek is oorlaai met smaad en ek beleef net ellende.

₁₆Sou ek moed skep, maak U soos 'n leeu jag op my

en staan U my weer voor in u onbegryplike mag.

₁₇U roep nuwe getuies in teen my,

u woede laai op teen my;

aanslag op aanslag tref my.

₁₈“Waarom het U my in die wêreld laat kom?

Ek moes liewer gesterf het voordat 'n oog my kon sien.

₁₉Dan sou ek gewees het asof ek nooit bestaan het nie

en is ek by geboorte al graf toe gedra.

₂₀My lewensdae is min genoeg,

laat my tog met rus dat ek darem 'n bietjie vreugde kan hê

₂₁voordat ek weggaan na die stikdonker land toe

en nooit terugkeer nie,

₂₂na die land van die donker nag met sy diep duisternis

waar niks georden is nie, waar die lig self donker is.”